Eliksir Pieprzowy
Składniki:
- Krew nietoperza
- 40 ziarenek pieprzu
- 2 korzonki stokrotek
- Kieł węza
- Mucha siatkoskrzydła
Sposób sporządzenia: Do kociołka na samo dno wlewamy 200 ml wody i czekamy aż połowa objętości wody wyparuje. Do wrzącej wody wrzucamy Kieł węża połamany na 3 części. W kociołku w całej objętości powinna się unosić się para. Jeśli tak nie jest oznacza to, że wodyjest za mało lub za dużo. Najlepiej wodę z kociołka przeląc do naczynia
miarowego i sprawdzić czy objętość wody wynosi 100 ml. W tedy robimy
wszystko od początku. Jeśli w kociołku jest para dodajemy 1 muchę
siatkoskrzydłą ściągamy kociołek z paleniska i czekamy aż para zmieni
swój kolor na srebrny. Dolewamy po jednej kropli Krwi Nietoperza dotąd
aż eliksir zacznie bulgotać następnie kładziemy eliksir na ogniu i przez
8 minut na ostrym ogniu grzejemy pod przykryciem i ściągamy znów z
paleniska i czekamy ok. 12 h aż cała para w środku kociołka się skropli i
powstanie przezroczysty płyn gęstości zsiadłej galaretki. Kładziemy
kociołek na palenisko i czekamy kilka sekund aż galaretowaty eliksir
stanie się płynny i wrzucamy 2 korzonki stokrotek i znów ściągamy
eliksir z paleniska i mieszając 20 razy na 4 minuty złota łyżką czekamy
aż zacznie się z niego wydobywać para koloru zielonego, która wypełni
cały kociołek. 40 Ziarenek pieprzu miażdżymy na drobny proszek i
wrzucamy do kociołka, gdy eliksir w środku będzie miał temperaturę 120°
C. Gorący eliksir przelewamy do złotych fiolek i zakręcamy. W Tedy mamy
pewność, że eliksir dojrzeje. Podczas przelewania eliksiru do fiolek
para ulotni się i ukaże się nam szary kolor eliksiru. Po każdorazowym
dodaniu eliksiru do wody zaczyna parować szarawym kolorem.
Właściwości: Eliksir koloru szarego z wydobywająca się z niego gęstą szara parą. Eliksir podawany by zapobiegać na wiele chorób ma działania rozgrzewające. Znakomity na przeróżne choroby, wzmacniający odporność.
Eliksir Energii
Składniki:
- Sproszkowany ogon jaszczurki
- Dwoje oczu nietoperza
- 3 Listki Mandragory
- Kropla Krwi jednorożca
Sposób
Sporządzenia: Sproszkowany ogon Jaszczurki wraz z 3 listkami Mandragory
włożyć do Kociołka podgrzewać przez 7 minut. Dwoje oczu nietoperza
dołożyć przed wlaniem Kropli Krwi Jednorożca.
Właściwości: Eliksir przywracający Energię jak jesteśmy zmęczeni.
Eliksir leczący rany
Składniki:
Dziesięć ml. Soku z pijawek
Żółć pancernika
Odrobina proszku z kła węza
Sześć korzeni stokrotek
Dwa liście grimerowca
Sposób
przyrządzenia: do wody wrzącej w kotle wlać sok z pijawek należy i
gotować, przez trzy minuty. Należy dalej sproszkowane kły węza dodać i
zamieszać dobrze w kociołku, następnie wlać żółć pancernika, korzenie
wrzucić, oraz liście, grimerowca i warzyć przez około pól godziny. Dobry
eliksir żółć jasna winien przybrać.
Właściwości: dzięki temu eliksirowi czarodziej jest w stanie leczyć rany od zwykłych zadrapań do głębokich ran otwartych.
Wywar Tojadowy
Składniki:
18 kwiatów Akonitu
2 szklanki Żabiego skrzeku
Dżdżownica
2 suszone figi
Sposób
Sporządzenia: Do kociołka, w którym jest woda podgrzana do temperatury
50° C wrzucić 2 szklanki żabiego skrzeku i znów doprowadzić do
temperatury 50° C. Następnie mieszając przez 3 minuty w stronę
odwrotną niż wskazówki zegara. Dodać dwie suszone figi pokrojone w
kostkę pół na ół centymetra oraz jedną dżdżownicę. i podgrzać do
temperatury 66° C i ostudzić aż eliksir przybierze barwę zgniło zieloną w
tedy dodać 18 listków z kwiatu Akonitu i zagotować do temperatury 118°
C.
Właściwości: Po wypiciu wilkołak ma mniej wilcze zapędy, nie jest groźny dla otoczenia, może panować nad swoją Wilczą naturą, ale nie staje się człowiekiem po przemianie. Jest to gęsty eliksir koloru zgniło zielonego dymiący szarymi oparami.
Eliksir Męczeńskiej Śmierci
Eliksir Męczeńskiej Śmierci ( Czarnomagiczny)
Składniki:
- 20 dek. Sproszkowanych skrzydełek nietoperza
- jeden ogon jaszczurki stepowej
- 4 nogi pajęcze
- wyciąg z soku mandragory
- szczypta sproszkowanej skórki ropuchy jadowitej
- paznokieć szczura
- zgniłe jajo smoka
Sposób przygotowania:
do
kociołka wlać wyciąg z soku mandagory i doprowadzić do wrzenia, dosypać
20 dek. Sproszkowanych skrzydełek nietoperza i dodać 2 nogi pajęcze.
Odstawić na 4 noce. Potem wymieszać i zagotować. Powoli, mieszając
dodawać posiekany ogon jaszczurki stepowej, następnie wrzucić cały
paznokieć szczura. Pozostawić do wystygnięcia następnie wrzucić zgniłe
jajo smoka, szczypte sproszkowanej skórki ropuchy jadowitej i 2 nogi
pajęcze.
Działanie: U osoby która spożyła eliksir po dziesięciu
minutach występują drgawki. Przez następne 2 godziny drgawki stopniowo
rosną. następnie występują mdłości i odpadają palce u nóg i rąk.
następuje wykrwawienie ofiary która kona w straszliwych mękach.
Wywar Śmiertelnego Omdlenia (Czarnomagiczny)
Składniki:
- 1 skórka boomslanga
- 46 dek. sproszkowanych skrzydeł nietoperza
- ślaz gumochłona
- szczypta suszonej ciemiernicy
- białko jaja druzgotka
- trzy łapki ważki verlokosowej
Sposób przygotowania:
wrzucić
do nagrzanego kociołka ślaz gumochłona i wymieszać z nim szczyptę
suszonej ciemiernicy. Wszystko podgrzać i mieszać przez 30 min. do
srebrono-zielonego płynu dodać białko z jaja druzgotka. Zostawić na 2
godz. dodać 46 dek. sproszkowanych skrzydeł nietoperza i trzy łapki
ważki verlokosowej. wszystko dobrze wymieszać i odstawić na 32 minuty.
Działanie:
osoba która wypije dany wywar zacznie brać niezmierna gorączka i
duszności. od 1 do 4 godzin duszności i gorączka będą wzrastały. w
następnym etapie osoba będzie mdlała i cuciła się na przemian. Ostatnim
etapem jest tworzenie się wielkiej wypukłości na jabłku adama która z
chwilą wzrasta i pęka powodując natychmiastową śmierć.
poniedziałek, 27 sierpnia 2012
Barwy Eliksirów + Ważna Informacja
Chcąc określić barwę eliksiru NIE kierujemy się kolorem jaki mogą dać wymieszane ze sobą jego składniki
2. Aby prawidłowo przewidzieć odcień jaki przybierze PRAWIDŁOWO wykonany eliksir musimy wiedzieć, który z jego składników jest najważniejszy czyli ten, który posiada największe właściwości magiczne.
3. Każdy magiczny przedmiot, roślina, zwierze itp.posiada jakąś moc magiczną. A każda magiczna moc ma swój tzw. kolor życia.
4. Aby określić kolor wyjściowy eliksiru musimy znać kolor życia mocy magicznej jego najważniejszego, magicznego składnika
5. WYJĄTKIEM JEST ELIKSIR WIELOSOKOWY, KTÓREGO BARWY NIE DA SIĘ OKREŚLIĆ PRZED UWARZENIEM!!!!
Oto niektóre najczęściej używane składniki z mocą magiczną i ich kolorem życia:
= skrydło hipogryfa (hipogryf) - pomarańczowy
= liście grimerowca (grimerowiec) - jasnożółty
= odnoża tentakuli (tentakula) - ciemnopomarańczowy
= toczkowiec czerwony - kasztanowy
= krew żaby (żaba) - brązowy
= skóa gnoma (gnom) - szkarłat
2. Aby prawidłowo przewidzieć odcień jaki przybierze PRAWIDŁOWO wykonany eliksir musimy wiedzieć, który z jego składników jest najważniejszy czyli ten, który posiada największe właściwości magiczne.
3. Każdy magiczny przedmiot, roślina, zwierze itp.posiada jakąś moc magiczną. A każda magiczna moc ma swój tzw. kolor życia.
4. Aby określić kolor wyjściowy eliksiru musimy znać kolor życia mocy magicznej jego najważniejszego, magicznego składnika
5. WYJĄTKIEM JEST ELIKSIR WIELOSOKOWY, KTÓREGO BARWY NIE DA SIĘ OKREŚLIĆ PRZED UWARZENIEM!!!!
Oto niektóre najczęściej używane składniki z mocą magiczną i ich kolorem życia:
= skrydło hipogryfa (hipogryf) - pomarańczowy
= liście grimerowca (grimerowiec) - jasnożółty
= odnoża tentakuli (tentakula) - ciemnopomarańczowy
= toczkowiec czerwony - kasztanowy
= krew żaby (żaba) - brązowy
= skóa gnoma (gnom) - szkarłat
Ważną informacją jest to,że w podręczniku Klasa I tematy nie są poukładane w odpowiedniej kolejności.
Składniki L-Z
Mandragora - Mandragora lekarska
rośnie przeważnie w ukryciu i należy do roślin rzadkich. Dlatego od
starożytności jest najbardziej poszukiwanym i najwyżej cenionym
korzeniem czarodziejskim. Spożywa się zarówno jej świeże owoce jak i pije wino z namoczonymi korzeniami lub pali jej liście. Korzeń
już dawniej noszono jako talizman i spożywano jako napój miłosny. Jest
skutecznym afrodyzjakiem, chociaż jej stosowanie związane jest ściśle z
czarną magią, czarami, starymi rytuałami i kultem roślin. Przedawkowanie
korzenia jest niebezpieczne z powodu podrażnienia dróg oddechowych.
Mandragore wykorzystuje się również w eliksirach pomagającym ludziom
odzyskać ludzka postać po spetryfikowaniu.
Mordownik - Ta sama roślina co Tojad Żółty.
Muchy siatkoskrzydłe - Owad zaliczany dorodziny muchowatych (Muscidae) z rzęfu muchówek (Diptera), pospolity na całym świecie. Niezwykle popularne owady magiczne wykorzystywane przy przyrządzaniu eliksirów.
Oczy Diabła Morskiego - Wykorzystywane do eliksirów leczących.
Oko bazyliszka - Bazyliszki znane są ze swych umiejętności magicznych a zwłaszcza petryfikacji. Oczy bazyliszka doskonale nadają się będą do mikstur działających właśnie na zasadzie zamiany istoty żywej w kamień lub odwrotnie.
Otwornice (Foraminifera) - pierwotniaki z gromady zaliczanej do typu korzenionóżek (Rhizopoda) występujące w wodach morskich o pełnym zasoleniu. Większość gatunków otwornic jest wielo jądrzasta. Otwornice mają skorupkę wapienną stanowiącą otoczkę ciała, o licznych otworach, przez które wysuwają się na zewnątrz nibynóżki chwytające pokarm. Otwornice żywią się mikroplanktonem i cząstkami organicznymi. Rozmnażają się zarówno płciowo, jak i bezpłciowo.
Pajęczyna - Nitkowaty twór, nici powstałe z krzepnącej na powietrzu wydzieliny gruczołów przędnych pająków i niektórych owadów; służą do snucia sieci łownych, odbywania lotów (babie lato) lub do osłony jaj, larw i poczwarek.
Pijawki (Hirudinea) - gromada pierścienic; ok. 450 gatunków; ciało robakowate, dł. Do 130 cm, na końcach ciała, przyssawki; obojnaki; słodkowodne, wyjątkowo morskie lub lądowe; drapieżniki lub pasożyty zewnętrzne żywią się głównie krwią.
Piołun - roślina z rodziny rdestowatych występująca jako pospolity chwast na terenie całej Europy. Jest rośliną jednoroczną o silnie rozgałęzionych i ścielących się po ziemi łodygach. Drobne, eliptyczne liście, ułożone naprzeciwlegle, gęsto pokrywają łodygę. W kątach liści wyrastają drobne, biało różowe kwiaty. Surowcem zielarskim są szczyty pędów ścinane na początku kwitnienia. W zielu znajdują się: garbniki, cukry, fenolokwasy, flawonoidy, sole mineralne oraz substancja powodująca rozkład witaminy B 1. Wśród soli mineralnych znajduje się rozpuszczalna w wodzie krzemionka tworząca w organizmie koloid ochronny, zapobiegający tworzeniu się w narządach i przewodach moczowych, kamieni. Flawonoidy przyspieszają wydalanie z moczem szkodliwych produktów przemiany materii.
Rdest ptasi (Polygonum aviculare) - Stosuje się w przewlekłych schorzeniach dróg moczowych a zwłaszcza przy skłonności do tworzenia się kamieni. Stosuje się go również w leczeniu i profilaktyce miażdżycy, reumatyzmu oraz niewydolności wątroby i stanach zapalnych przewodu pokarmowego. Zewnętrznie preparaty z ziela rdestu ptasiego stosowane są do leczenia trądziku, zapalenia jamy ustnej i gardła oraz stanów zapalnych narządów płciowych. Ziele rdestu ptasiego jest składnikiem niektórych mieszanek ziołowych przeznaczonych do leczenia wątroby, płuc, chorób kobiecych i reumatycznych.
Rogate ślimaki - Muszla kulistawa, średnio. ok. 45 cm, biaława, żółtawa, lub ciemna, z ciemniejszymi pasami; roślinożerny, cechują się asymetryczną budową ciała, dzielącego się na: głowę, wyraźnie wyodrębnioną, na której znajduje się jedna lub dwie pary czułków oraz para oczu i otwór gębowy od strony brzusznej, nogę o płaskiej podeszwie. Muszla pojedyncza, zazwyczaj spiralnie skręcona w prawo, zredukowana. Powierzchnia ciała ślimaków pokryta jest nabłonkiem migawkowym zawierającym gruczoły śluzowe.
Ropa Czyrakobulwy - Roślina lecznicza, przypominająca bezskorupowego ślimaka wyrastającego z ziemi i pokrytego żółtymi bąblami pełnymi cuchnącej ropy. skuteczne w zwalczaniu tradziku Do wzrostu jest jej potrzebna czarna, wilgotna ziemia i ciepłe pomieszczenie. Zrywa się ją po ok. 6 tygodniach od zasadzenia.
Serce Krokodyla - Krokodyle (Crocodylia), gady z rzędu obejmującego 3 rodziny: aligatory, gawiale oraz krokodyle właściwe (Crocodylidae). Są jedynymi żyjącymi współcześnie przedstawicielami gadów naczelnych, zaliczanymi do rzędu Eusuchia. Znanych jest 22 współcześnie żyjących gatunków krokodyli, tworzących ok. 38 lokalnych podgatunków. są odporne na magie ognia i magie mentalną.
Skarabeusze - Skarabeusz, święty żuk egipski czczony pod imieniem Chepri, bóg wschodzącego słońca i symbol zmartwychwstania. Był też znakiem słowa "stawać się" oraz "być" w piśmie hieroglificznym. Od okresu tynickiego (3100-2686 p.n.e.) Skarabeusze noszono jako amulety (wykonane z fajansu, szkła, gliny i metali). Obdarowywano też nimi zmarłych (symbol życia w zaświatach)
Skorupa żółwia - Twarda, często ciemnozielona, podchodząca pod kolor brązowy, służy za pancerz. Wykorzystywana w eliksirach ochronnych a także lecnichysz, wspomagajacych przedłużanie procesów życiowych.
Skórka boomslanga - Skórka wodnego węża, wykorzystywana w wielu eliksirach, szczególnie przy tworzeniu Eliksiru Wielosokowego.
Sproszkowany róg dwurożca - Dwurożce to małe czarne lub brunatno-czarne koniki rogi dwurożca są bardzo cenne i bardzo trudno je kupić lub zdobyć. Sproszkowanego rogu dwurożca używa się do przygotowywania silnych eliksirów, np. Eliksiru Wielosokowego.
Suszona pokrzywa (Utrica dioica) - Bylina z rodziny pokrzywowatych, występujący niemal na całej kuli ziemskiej, Jest byliną, przeważnie dwupienną, wytwarzającą podziemne rozłogi i silne korzenie. Posiada łodygę wzniesioną, wysokości do 1,5 metra, cztero kanciastą, gęsto ulistnioną. Liście ułożone naprzeciwlegle, ogonkowe, do 15 cm długie, jajowato-lancetowate, zaostrzone, brzegiem grubo ząbkowane, z przylistkami. Kwiaty niepozorne w zwisających gronach, wiatropylne, wykształcają drobne owoce, orzeszki roznoszone przez mrówki. Cała roślina pokryta jest parzącymi włoskami, zawierającymi kwas mrówkowy. Surowcem zbieranym do celów leczniczych są liście zbierane przed kwitnieniem oraz korzenie wykopywane jesienią lub wczesną wiosną. Liście pokrzywy zawierają flawonoidy, garbniki, karotenoidy, chlorofile, histaminę, acetylocholinę, seratoninę, fitosterole, śluzy, kwasy, krzemowy, octowy, glikolowy, witaminy A, B2, C, E i K, sole mineralne zawierające; wapń, fosfor, magnez, mangan, żelazo, potas i krzem. Korzenie pokrzywy zawierają kwasy organiczne, lecytynę, sole mineralne, fitosterol, woski, śluzy i inne związki. Pokrzywa używana jest do leczenia ran silnie krwawiących. Chroni przed demonami i urokami. Leczy się nią również średnie i silne zatrucia. Obecnie, gdy znamy skład chemiczny pokrzywy można stwierdzić, że, jest ona jednym z najbardziej wszechstronnych leków ziołowych. Składniki pokrzywy stanowić mogą uzupełnienie brakujących w organizmie niezbędnych substancji w prawidłowej przemianie materii jak, witaminy lub bio pierwiastki. Szczególnie cenne jest krwiotwórcze działanie pokrzywy. Pokrzywa działa łagodnie, moczopędnie i dzięki hamowaniu wtórnej resorpcji w kanalikach nerkowych zwiększa usuwanie chlorków, mocznika i innych szkodliwych produktów przemiany materii. Dzięki witaminie K, flawonoidom i garbnikom pokrzywa działa przeciwkrwotocznie oraz powoduje gojenie uszkodzonych naczyń włosowatych. Stymuluje wydzielanie insuliny i wspomaga mechanizm utrzymania właściwego poziomu cukru w krwi. Zawarta w pokrzywie sekretyna pobudza wydzielanie soków żołądka, trzustki, wątroby i jelit. Stwierdzono, że substancje zawarte w pokrzywie pobudzają wytwarzanie interferonu i antygenów wirusowych, co zwiększa odporność organizmu na tego rodzaju infekcje.Odwary z pokrzywy stosuje się w niedokrwistości, zaburzeniach krzepliwości krwi, w łagodnych stanach zapalnych przewodu pokarmowego i dróg moczowych, skazie moczanowej, w profilaktyce cukrzycy, w chorobie reumatycznej, chorobach skórnych (wewnętrznie i zewnętrznie), przy leczeniu łupieżu i łojotoku, do irygacji w chorobach kobiecych i leczeniu biegunek. Przy stosowaniu preparatów z pokrzywy u niektórych osób mogą się pojawić reakcje alergiczne lub podrażnienie żołądka.
Suszone figi - Owoc figowca pospolitego był znany i ceniony za właściwości lecznicze w starożytnych społeczeństwach basenu Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej. Obecnie uprawia się wiele gatunków drzewa figowego o owocach w kolorach, zielonym, żółtym lub fioletowym. Świeże, w pełni dojrzałe owoce są bardzo smaczne, chociaż przeważnie są one przetwarzane a zwłaszcza suszone.
Suszone pająki (Araneida) - stawonogi z rzędu zaliczanego do gromady pajęczaków. Posiadają wyraźnie wyodrębniony głowo tułów i odwłok, połączone ze sobą pierwszym segmentem odwłoka, tzw. łącznikiem. Wszystkie pająki posiadają jad wydzielany przez gruczoł jadowy umieszczony w głowo tułowiu. Ujście gruczołu jadowego mieści się w pazurkach stanowiących zakończenie szczęko czułków. Nogogłaszczki pająków są pięcioczłonowe, na ostatnim członie u samców znajduje się narząd kopulacyjny o złożonej budowie. Pająki nie przeobrażają się, wzrost następuje w toku kolejnych wylinek. Cechą charakterystyczną pająków są kądziołki przędnie, wydzielające substancję krzepnącą w zetknięciu z powietrzem, służącą do budowy pajęczyny, a także warstwy ochronnej (kokonu), gniazda, kryjówki - niektóre gatunki pająków używają nici pajęczyny do przemieszczania się (babie lato). Pająki prowadzą drapieżny tryb życia, polują głównie na owady, najwięksi przedstawiciele pająków atakują również drobne kręgowce. Ze względu na sposób polowania wyróżnia się pająki: sieciowe, czatujące, biegające i skaczące. W Polsce występuje ok. 720 gatunków pająków spośród ok. 30 tys., rozprzestrzenionych na całej kuli ziemskiej.
Ślaz - Rodzaj z rodziny ślazowatych (Malvaceae), liczący 30 gatunków z obszarów umiarkowanych półkuli północnej, w Polsce występuje kilka gatunków, przeważnie roślin ruderalnych. Ze względu na znaczne ilości śluzów w zielu, ślazy są cennymi roślinami leczniczymi (m.in. działają wykrztuśnie). Najpospolitszym gatunkiem polskim jest Ślaz dziki (Malva sylvestris), Pokładająca się roślina o fioletowych kwiatach i nerkowatych liściach.
Śledziona szczura - Wykorzystywana najczęściej do wzmocnienia działania eliksiru, usuwająca szkodliwe substancje z niektórych roślin.
Śluz gumochłona - Oba końce gumochłona wyglądają identycznie i wydobywa się z nich śluz, który się czasami wykorzystuje do zagęszczania eliksirów. Najchętniej je sałatę, ale może się żywić praktycznie każdą rośliną. Wielu czarodziejów ma je, jako roślinki doniczkowe czy zwierzątka domowe.
Tojad Żółty (Aconitum) - rodzaj z rodziny jaskrowatych ok. 300 gatunków roślin zielnych występujących na półkuli północnej. Kwiaty o bardzo charakterystycznej budowie, grzbiecistce, górna działka okwiatu wykształcona w postaci hełmu, wewnątrz którego znajdują się miodniki. Kwiaty barwne, niekiedy bardzo efektowne, zebrane w gęste kwiatostany, niektóre gatunki uprawiane jako rośliny ozdobne. Tojady zawierają silnie trujący alkaloid, akonitynę, stosowany w lecznictwie. Uzyskiwana z Tojadu akonityna i wyciągi z korzenia zastosowane na skórę i śluzówki wywołują mrowienie i pieczenie a ostatecznie znieczulenie. Podane doustnie w bardzo niskich dawkach działają Przeciwgorączkowo, zwalniają akcję serca. Preparaty z bulw stosowane są jako leki w chorobach przeziębieniowych przebiegających z gorączką, jako lek o działaniu immunomodulującym (normalizujący zaburzoną funkcję układu immunologicznego), w preparatach homeopatycznych. Nalewki z bulw i akonityna używane są zewnętrznie jako leki przeciwbólowe w neuralgiach.
Werbena (Verbena) - rodzaj z rodziny werbenowatych (Verbenaceae), ok. 230 gatunków roślin zielnych lub pół krzewów, pochodzących głównie z obszarów tropikalnych i subtropikalnych Ameryki Południowej. Dzięki pięknym, barwnym kwiatom kilka gatunków uprawianych jest jako rośliny ozdobne. Najczęściej spotykana jest werbena żyłkowana (Verbena venosa) z południowej Brazylii i Argentyny, o baldaszkowatych, różnobarwnych kwiatostanach, stosowana jako roślina rabatowa, oraz werbena ogrodowa (Verbena hybrida), używana w lecznictwie.
Woda - Woda, H2O, tlenek wodoru, bezbarwna ciecz (w grubych warstwach niebieskozielona), pozbawiona zapachu i smaku. Temperatura topnienia 0°C (może być przechłodzona do temperatury -46°C), temperatura wrzenia 100°C, temperatura krytyczna 374°C, ciepło topnienia (0°C) 6,01 kJ/mol, ciepło parowania (25°C) 44,01 kJ/mol, stała ebuliometryczna 0,512 K-kg/mol, stała kriometryczna 1,86 K-kg/mol, gęstość 1g/cm3, lepkość (20°C) 1,0-10-3 Pa-s, napięcie powierzchniowe (20°C) 72,75 J/m2, przewodnictwo właściwe (18°C) 4,2-10-8 --1cm-1, względna przenikalność elektryczna (20°C) 80,20, moment dipolowy 1,84 D, współczynnik załamania światła (589,0 nm) 1,33.
Żabi skrzek - otoczone galaretowatą masą jaja żab składane w wodzie. Służy tez do zagęszczania eliksirów.
Mordownik - Ta sama roślina co Tojad Żółty.
Muchy siatkoskrzydłe - Owad zaliczany dorodziny muchowatych (Muscidae) z rzęfu muchówek (Diptera), pospolity na całym świecie. Niezwykle popularne owady magiczne wykorzystywane przy przyrządzaniu eliksirów.
Oczy Diabła Morskiego - Wykorzystywane do eliksirów leczących.
Oko bazyliszka - Bazyliszki znane są ze swych umiejętności magicznych a zwłaszcza petryfikacji. Oczy bazyliszka doskonale nadają się będą do mikstur działających właśnie na zasadzie zamiany istoty żywej w kamień lub odwrotnie.
Otwornice (Foraminifera) - pierwotniaki z gromady zaliczanej do typu korzenionóżek (Rhizopoda) występujące w wodach morskich o pełnym zasoleniu. Większość gatunków otwornic jest wielo jądrzasta. Otwornice mają skorupkę wapienną stanowiącą otoczkę ciała, o licznych otworach, przez które wysuwają się na zewnątrz nibynóżki chwytające pokarm. Otwornice żywią się mikroplanktonem i cząstkami organicznymi. Rozmnażają się zarówno płciowo, jak i bezpłciowo.
Pajęczyna - Nitkowaty twór, nici powstałe z krzepnącej na powietrzu wydzieliny gruczołów przędnych pająków i niektórych owadów; służą do snucia sieci łownych, odbywania lotów (babie lato) lub do osłony jaj, larw i poczwarek.
Pijawki (Hirudinea) - gromada pierścienic; ok. 450 gatunków; ciało robakowate, dł. Do 130 cm, na końcach ciała, przyssawki; obojnaki; słodkowodne, wyjątkowo morskie lub lądowe; drapieżniki lub pasożyty zewnętrzne żywią się głównie krwią.
Piołun - roślina z rodziny rdestowatych występująca jako pospolity chwast na terenie całej Europy. Jest rośliną jednoroczną o silnie rozgałęzionych i ścielących się po ziemi łodygach. Drobne, eliptyczne liście, ułożone naprzeciwlegle, gęsto pokrywają łodygę. W kątach liści wyrastają drobne, biało różowe kwiaty. Surowcem zielarskim są szczyty pędów ścinane na początku kwitnienia. W zielu znajdują się: garbniki, cukry, fenolokwasy, flawonoidy, sole mineralne oraz substancja powodująca rozkład witaminy B 1. Wśród soli mineralnych znajduje się rozpuszczalna w wodzie krzemionka tworząca w organizmie koloid ochronny, zapobiegający tworzeniu się w narządach i przewodach moczowych, kamieni. Flawonoidy przyspieszają wydalanie z moczem szkodliwych produktów przemiany materii.
Rdest ptasi (Polygonum aviculare) - Stosuje się w przewlekłych schorzeniach dróg moczowych a zwłaszcza przy skłonności do tworzenia się kamieni. Stosuje się go również w leczeniu i profilaktyce miażdżycy, reumatyzmu oraz niewydolności wątroby i stanach zapalnych przewodu pokarmowego. Zewnętrznie preparaty z ziela rdestu ptasiego stosowane są do leczenia trądziku, zapalenia jamy ustnej i gardła oraz stanów zapalnych narządów płciowych. Ziele rdestu ptasiego jest składnikiem niektórych mieszanek ziołowych przeznaczonych do leczenia wątroby, płuc, chorób kobiecych i reumatycznych.
Rogate ślimaki - Muszla kulistawa, średnio. ok. 45 cm, biaława, żółtawa, lub ciemna, z ciemniejszymi pasami; roślinożerny, cechują się asymetryczną budową ciała, dzielącego się na: głowę, wyraźnie wyodrębnioną, na której znajduje się jedna lub dwie pary czułków oraz para oczu i otwór gębowy od strony brzusznej, nogę o płaskiej podeszwie. Muszla pojedyncza, zazwyczaj spiralnie skręcona w prawo, zredukowana. Powierzchnia ciała ślimaków pokryta jest nabłonkiem migawkowym zawierającym gruczoły śluzowe.
Ropa Czyrakobulwy - Roślina lecznicza, przypominająca bezskorupowego ślimaka wyrastającego z ziemi i pokrytego żółtymi bąblami pełnymi cuchnącej ropy. skuteczne w zwalczaniu tradziku Do wzrostu jest jej potrzebna czarna, wilgotna ziemia i ciepłe pomieszczenie. Zrywa się ją po ok. 6 tygodniach od zasadzenia.
Serce Krokodyla - Krokodyle (Crocodylia), gady z rzędu obejmującego 3 rodziny: aligatory, gawiale oraz krokodyle właściwe (Crocodylidae). Są jedynymi żyjącymi współcześnie przedstawicielami gadów naczelnych, zaliczanymi do rzędu Eusuchia. Znanych jest 22 współcześnie żyjących gatunków krokodyli, tworzących ok. 38 lokalnych podgatunków. są odporne na magie ognia i magie mentalną.
Skarabeusze - Skarabeusz, święty żuk egipski czczony pod imieniem Chepri, bóg wschodzącego słońca i symbol zmartwychwstania. Był też znakiem słowa "stawać się" oraz "być" w piśmie hieroglificznym. Od okresu tynickiego (3100-2686 p.n.e.) Skarabeusze noszono jako amulety (wykonane z fajansu, szkła, gliny i metali). Obdarowywano też nimi zmarłych (symbol życia w zaświatach)
Skorupa żółwia - Twarda, często ciemnozielona, podchodząca pod kolor brązowy, służy za pancerz. Wykorzystywana w eliksirach ochronnych a także lecnichysz, wspomagajacych przedłużanie procesów życiowych.
Skórka boomslanga - Skórka wodnego węża, wykorzystywana w wielu eliksirach, szczególnie przy tworzeniu Eliksiru Wielosokowego.
Sproszkowany róg dwurożca - Dwurożce to małe czarne lub brunatno-czarne koniki rogi dwurożca są bardzo cenne i bardzo trudno je kupić lub zdobyć. Sproszkowanego rogu dwurożca używa się do przygotowywania silnych eliksirów, np. Eliksiru Wielosokowego.
Suszona pokrzywa (Utrica dioica) - Bylina z rodziny pokrzywowatych, występujący niemal na całej kuli ziemskiej, Jest byliną, przeważnie dwupienną, wytwarzającą podziemne rozłogi i silne korzenie. Posiada łodygę wzniesioną, wysokości do 1,5 metra, cztero kanciastą, gęsto ulistnioną. Liście ułożone naprzeciwlegle, ogonkowe, do 15 cm długie, jajowato-lancetowate, zaostrzone, brzegiem grubo ząbkowane, z przylistkami. Kwiaty niepozorne w zwisających gronach, wiatropylne, wykształcają drobne owoce, orzeszki roznoszone przez mrówki. Cała roślina pokryta jest parzącymi włoskami, zawierającymi kwas mrówkowy. Surowcem zbieranym do celów leczniczych są liście zbierane przed kwitnieniem oraz korzenie wykopywane jesienią lub wczesną wiosną. Liście pokrzywy zawierają flawonoidy, garbniki, karotenoidy, chlorofile, histaminę, acetylocholinę, seratoninę, fitosterole, śluzy, kwasy, krzemowy, octowy, glikolowy, witaminy A, B2, C, E i K, sole mineralne zawierające; wapń, fosfor, magnez, mangan, żelazo, potas i krzem. Korzenie pokrzywy zawierają kwasy organiczne, lecytynę, sole mineralne, fitosterol, woski, śluzy i inne związki. Pokrzywa używana jest do leczenia ran silnie krwawiących. Chroni przed demonami i urokami. Leczy się nią również średnie i silne zatrucia. Obecnie, gdy znamy skład chemiczny pokrzywy można stwierdzić, że, jest ona jednym z najbardziej wszechstronnych leków ziołowych. Składniki pokrzywy stanowić mogą uzupełnienie brakujących w organizmie niezbędnych substancji w prawidłowej przemianie materii jak, witaminy lub bio pierwiastki. Szczególnie cenne jest krwiotwórcze działanie pokrzywy. Pokrzywa działa łagodnie, moczopędnie i dzięki hamowaniu wtórnej resorpcji w kanalikach nerkowych zwiększa usuwanie chlorków, mocznika i innych szkodliwych produktów przemiany materii. Dzięki witaminie K, flawonoidom i garbnikom pokrzywa działa przeciwkrwotocznie oraz powoduje gojenie uszkodzonych naczyń włosowatych. Stymuluje wydzielanie insuliny i wspomaga mechanizm utrzymania właściwego poziomu cukru w krwi. Zawarta w pokrzywie sekretyna pobudza wydzielanie soków żołądka, trzustki, wątroby i jelit. Stwierdzono, że substancje zawarte w pokrzywie pobudzają wytwarzanie interferonu i antygenów wirusowych, co zwiększa odporność organizmu na tego rodzaju infekcje.Odwary z pokrzywy stosuje się w niedokrwistości, zaburzeniach krzepliwości krwi, w łagodnych stanach zapalnych przewodu pokarmowego i dróg moczowych, skazie moczanowej, w profilaktyce cukrzycy, w chorobie reumatycznej, chorobach skórnych (wewnętrznie i zewnętrznie), przy leczeniu łupieżu i łojotoku, do irygacji w chorobach kobiecych i leczeniu biegunek. Przy stosowaniu preparatów z pokrzywy u niektórych osób mogą się pojawić reakcje alergiczne lub podrażnienie żołądka.
Suszone figi - Owoc figowca pospolitego był znany i ceniony za właściwości lecznicze w starożytnych społeczeństwach basenu Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej. Obecnie uprawia się wiele gatunków drzewa figowego o owocach w kolorach, zielonym, żółtym lub fioletowym. Świeże, w pełni dojrzałe owoce są bardzo smaczne, chociaż przeważnie są one przetwarzane a zwłaszcza suszone.
Suszone pająki (Araneida) - stawonogi z rzędu zaliczanego do gromady pajęczaków. Posiadają wyraźnie wyodrębniony głowo tułów i odwłok, połączone ze sobą pierwszym segmentem odwłoka, tzw. łącznikiem. Wszystkie pająki posiadają jad wydzielany przez gruczoł jadowy umieszczony w głowo tułowiu. Ujście gruczołu jadowego mieści się w pazurkach stanowiących zakończenie szczęko czułków. Nogogłaszczki pająków są pięcioczłonowe, na ostatnim członie u samców znajduje się narząd kopulacyjny o złożonej budowie. Pająki nie przeobrażają się, wzrost następuje w toku kolejnych wylinek. Cechą charakterystyczną pająków są kądziołki przędnie, wydzielające substancję krzepnącą w zetknięciu z powietrzem, służącą do budowy pajęczyny, a także warstwy ochronnej (kokonu), gniazda, kryjówki - niektóre gatunki pająków używają nici pajęczyny do przemieszczania się (babie lato). Pająki prowadzą drapieżny tryb życia, polują głównie na owady, najwięksi przedstawiciele pająków atakują również drobne kręgowce. Ze względu na sposób polowania wyróżnia się pająki: sieciowe, czatujące, biegające i skaczące. W Polsce występuje ok. 720 gatunków pająków spośród ok. 30 tys., rozprzestrzenionych na całej kuli ziemskiej.
Ślaz - Rodzaj z rodziny ślazowatych (Malvaceae), liczący 30 gatunków z obszarów umiarkowanych półkuli północnej, w Polsce występuje kilka gatunków, przeważnie roślin ruderalnych. Ze względu na znaczne ilości śluzów w zielu, ślazy są cennymi roślinami leczniczymi (m.in. działają wykrztuśnie). Najpospolitszym gatunkiem polskim jest Ślaz dziki (Malva sylvestris), Pokładająca się roślina o fioletowych kwiatach i nerkowatych liściach.
Śledziona szczura - Wykorzystywana najczęściej do wzmocnienia działania eliksiru, usuwająca szkodliwe substancje z niektórych roślin.
Śluz gumochłona - Oba końce gumochłona wyglądają identycznie i wydobywa się z nich śluz, który się czasami wykorzystuje do zagęszczania eliksirów. Najchętniej je sałatę, ale może się żywić praktycznie każdą rośliną. Wielu czarodziejów ma je, jako roślinki doniczkowe czy zwierzątka domowe.
Tojad Żółty (Aconitum) - rodzaj z rodziny jaskrowatych ok. 300 gatunków roślin zielnych występujących na półkuli północnej. Kwiaty o bardzo charakterystycznej budowie, grzbiecistce, górna działka okwiatu wykształcona w postaci hełmu, wewnątrz którego znajdują się miodniki. Kwiaty barwne, niekiedy bardzo efektowne, zebrane w gęste kwiatostany, niektóre gatunki uprawiane jako rośliny ozdobne. Tojady zawierają silnie trujący alkaloid, akonitynę, stosowany w lecznictwie. Uzyskiwana z Tojadu akonityna i wyciągi z korzenia zastosowane na skórę i śluzówki wywołują mrowienie i pieczenie a ostatecznie znieczulenie. Podane doustnie w bardzo niskich dawkach działają Przeciwgorączkowo, zwalniają akcję serca. Preparaty z bulw stosowane są jako leki w chorobach przeziębieniowych przebiegających z gorączką, jako lek o działaniu immunomodulującym (normalizujący zaburzoną funkcję układu immunologicznego), w preparatach homeopatycznych. Nalewki z bulw i akonityna używane są zewnętrznie jako leki przeciwbólowe w neuralgiach.
Werbena (Verbena) - rodzaj z rodziny werbenowatych (Verbenaceae), ok. 230 gatunków roślin zielnych lub pół krzewów, pochodzących głównie z obszarów tropikalnych i subtropikalnych Ameryki Południowej. Dzięki pięknym, barwnym kwiatom kilka gatunków uprawianych jest jako rośliny ozdobne. Najczęściej spotykana jest werbena żyłkowana (Verbena venosa) z południowej Brazylii i Argentyny, o baldaszkowatych, różnobarwnych kwiatostanach, stosowana jako roślina rabatowa, oraz werbena ogrodowa (Verbena hybrida), używana w lecznictwie.
Woda - Woda, H2O, tlenek wodoru, bezbarwna ciecz (w grubych warstwach niebieskozielona), pozbawiona zapachu i smaku. Temperatura topnienia 0°C (może być przechłodzona do temperatury -46°C), temperatura wrzenia 100°C, temperatura krytyczna 374°C, ciepło topnienia (0°C) 6,01 kJ/mol, ciepło parowania (25°C) 44,01 kJ/mol, stała ebuliometryczna 0,512 K-kg/mol, stała kriometryczna 1,86 K-kg/mol, gęstość 1g/cm3, lepkość (20°C) 1,0-10-3 Pa-s, napięcie powierzchniowe (20°C) 72,75 J/m2, przewodnictwo właściwe (18°C) 4,2-10-8 --1cm-1, względna przenikalność elektryczna (20°C) 80,20, moment dipolowy 1,84 D, współczynnik załamania światła (589,0 nm) 1,33.
Żabi skrzek - otoczone galaretowatą masą jaja żab składane w wodzie. Służy tez do zagęszczania eliksirów.
Offline
Składniki A-K
Asfodelus (asphodel) - W Polsce znany tez jako złotowłos, Śródziemnomorska roślina
liliowata o wąskich liściach i białych lub żółtych kwiatach, w
starożytności sadzona na cmentarzach jako pokarm dla zmarłych,
poświęcona królowej Hadesu Persefonie; jej bulwa jest składnikiem
eliksirów, m.in. napoju usypiającego, znanego także jako Wywar Żywej
śmierci. Akonit to ta sama roślina, co tojad żółty.
Arszenik - Tlenek arsenu(III), trójtlenek dwu arsenu, tritlenek diarsenu, As2O3, biały proszek o słodkawym zapachu, trudno rozpuszczalny w wodzie, o silnym działaniu trującym. Roztwarza się w kwasie solnym, dając AsCl3, i w roztworach alkaliów z utworzeniem jonów AsO3-. Podczas ogrzewania sublimuje. W przyrodzie występuje jako minerały: arsenolit i klaudetyt. Arszenik używany jest do otrzymywania arsenianów(III), leków, barwników, emalii, szkła, trucizn (np. do tępienia szczurów).
Bezoar - Kamień tworzący się w przewodzie pokarmowym kozła afgańskiego; zbite guzy uformowane w żołądku z zalegającego tam materiału: fitobezoar - z włókien i resztek roślinnych, trichobezoar - z połykanych włosów. Fitobezoary występują szczególnie w pewnych strefach geograficznych, gdzie obficie spożywa się daktyle, orzechy kokosowe, selery, dynię, rodzynki, śliwki itp.
Ciemiernik Czarny (Helleborus niger) - Bardzo ciekawa i rzadka roślina z rodziny jaskrowatych Kwiat biały i na dodatek kwitnie na przełomie listopada i grudnia. Wywołuje podrażnienie błon śluzowych, zawroty głowy, duszności itd.
Czosnek (Allium) - Rodzaj z rodziny liliowatych, zaliczany niekiedy do amarylkowatych lub czosnkowatych (Alliaceae), obejmujący około 300 gatunków bylin cebulowych lub kłączowych, rosnących głównie w strefie umiarkowanej półkuli północnej, w tym wiele ważnych roślin uprawnych i ozdobnych. Liście obłe, rynienkowate lub płaskie i wąskie. Kwiaty drobne, najczęściej białe, różowe lub purpurowe, zebrane w baldachy.
Czosnek pospolity (Allium sativum) - Pochodzący z Azji Środkowej, jest często uprawiany jako przyprawa oraz roślina lecznicza. Składnik czosnku alliina, przekształcająca się w allicynę o silnym działaniu bakteriobójczym. Zawiera ona ponadto witaminę C oraz ma właściwości moczopędne, przeciw miażdżycowe i hipotoniczne (obniżające ciśnienie krwi).
Dziurawiec zwyczajny (Hypericum) - Rodzaj z rodziny dziurawcowatych obejmujący ok. 350 gatunków roślin zielnych lub drzewiastych rosnących głównie w obszarach o klimacie subtropikalnym, rzadziej w strefach Umiarkowanych. Rośnie na suchych łąkach, ugorach, skrajach lasów. Jest to bylina o łodygach do jednego metra wysokości, dołem zdrewniałych. Niewielkie wydłużone, osadzone naprzeciwlegle liście posiadają przeświecające punkty, które są zbiorniczkami olejków eterycznych. Od czerwca do sierpnia, na szczytach pędów tworzą się gęste kwiatostany z licznymi żółtymi, pięciopłatkowymi kwiatami. Roślina posiada korzenny zapach i cierpki smak. Ziele ścina się na początku kwitnienia odrzucając części zdrewniałe. O leczniczych właściwościach dziurawca decydują zawarte w nim substancje - hiperycyna (czerwony barwnik), flawonoidy, działający moczopędnie hiperozyt oraz rutyna i kwercetyna, uszczelniające naczynia włosowate, działające przeciwbiegunkowo i bakteriostatycznie garbniki. Ziele dziurawca zawiera również, olejki eteryczne, żywice, kwasy organiczne, pektyny, cholinę, sole mineralne, cukry, witaminy A i C. Nasiona zawierają hyperforynę posiadającą antybiotyczne właściwości. Dziurawiec znany był już w starożytności a w średniowieczu przypisywano mu lecznicze właściwości magiczne. Do dzisiaj w lecznictwie ludowym uważany jest za lek uniwersalny. Współczesne ziołolecznictwo potwierdziło wielostronne działanie dziurawca używanego w postaci naparów, wyciągów, mieszanek i preparatów ziołowych. Stosowany wewnętrznie rozszerza naczynia krwionośne narządów wewnętrznych, działa żółciopędnie, moczopędnie, uspokajająco, przeciwbakteryjnie i tonizującą przy ogólnych osłabieniach. Zewnętrznie stosowany jest przy odmrożeniach, oparzeniach, leczeniu trudno gojących się ran i chorób skórnych. Dziurawiec powinien być stosowany rozważnie i z umiarem gdyż wywołuje zwiększenie wrażliwości skóry na promienie słoneczne.
Dżdżownice - Rodzina pierścienic należących do gromady skąposzczetów. Posiadają wyraźną segmentację ciała. Ubarwienie zmienne, od żółtawego poprzez czerwone po niemal czarne. Długość ciała do 30 cm.
Jednorożec - Symbol czystości i niewinności. Krew jednorożca jak i jego sproszkowany róg mają właściwości magiczne. Jednorożec jest wcielonym pięknem. Krew jednorożca i za uniwersalne remedium na absolutnie wszystkie dolegliwości - od Czarnej śmierci po chandrę.
Kamień księżycowy - Lśniący minerał, perłowy, występujący w barwach: srebrnej, mlecznej, żółtawo-pomarańczowej, bladoniebieskiej, bezbarwny. Kamień ten jest bardzo skuteczny w leczeniu chorób kobiecych; Łagodzi ból w przypadku bólów miesiączkowych, może pomóc w trudnościach z zajściem w ciążę, szczególnie, gdy wynikają one z blokad psychicznych. Dobrze jest go nosić blisko ciała w przypadku zaburzeń hormonalnych i chwiejności emocjonalnej.
Kamień Saago (ArRe) - Bezwonny, szary, idealnie kulisty kamień, wielkości 1 do 50 cali. Kamień dzięki któremu z kropli płynu można otrzymać kociołek z esencją o magicznej mocy, przydatny do tworzenia prawie każdego eliksiru aby dodac mu większej mocy. Kamień odkryty przez Profesora Revenkors'a. Prawo Saargora: Substancji będzie 2 razy więcej niż wynosi średnica kamienia i 3 razy więcej niż dodawanej substancji w litrach.
Kły węża - Właściwości trujące, używany do najsilniejszych trucizn.
Krew nietoperza - Używa jej się do eliksirów służących widzeniu w ciemności .Dodawana do eliksirów miłosnych, ma właściwości wiązania ukochanej osoby.
Krew Trolla - Używana w eliksirach regenerujących siły życiowe i zdrowie.
Kręgosłup Skorpeny - Skorpenowate (Scorpaenidae), ryby z rodziny zaliczanej do podrzędu skorpenowców, rzędu okoniokształtnych, zamieszkujące morza strefy umiarkowanej i ciepłej. Skorpenowate mają rozmaite kształty ciała, dużą głowę, płetwę grzbietową uzbrojoną w kolce utworzone z cierniowatych promieni. W płetwie brzusznej znajduje się jeden kolec, w płetwie odbytowej 2 lub 3 kolce, u większości gatunków połączone z gruczołami jadowymi. Zawierają w sobie bardzo silną truciznę.
Kolce jeżowca - Kolce mają różną budowę, mogą być gładkie, ząbkowane, żeberkowane lub szorstkie. Pomiędzy kolcami znajdują się tzw. pedicelaria, służące do oczyszczania powierzchni ciała i do obrony. Często zawierają gruczoły jadowe zawierające jad o dużej nieraz sile działania.
Kolce jeżozwierza - Czarne, długie i ostre, wykorzystywane w wielu eliksirach, szczególnie w leczących.
Kora Drzewa Wiggen - Jego kora ma właściwości regenerujące, dlatego jest częstym składnikiem eliksirów regenerujących i leczniczych.
Korzonki Stokrotek (Bellis perennis) - Bylina z rodziny złożonych. Występuje w ogrodach, na pastwiskach, łąkach i przydrożach. Jest niską byliną posiadającą zebrane w różyczki łopatkowate liście, brzegiem ząbkowane. Na bezlistnej łodydze, do 20 centymetrów wysokiej, znajdują się koszyczki kwiatowe złożone z żółtych, wewnętrznych, rurkowatych kwiatów i zewnętrznych, języczkowatych, białych, często od spodu różowoczerwonych. Kwitnie od marca do zimy. Surowcem zielarskim są suszone koszyczki kwiatowe. Zawierają one garbniki, flawonoidy, śluzy, saponiny, kwasy organiczne, żywice i sole mineralne. Napary z kwiatu stokrotki używa się do leczenia gorączki, krwawień z płuc i układu moczowego. Stosuje się ją również przy stanach zapalnych dróg oddechowych, gdyż pobudza ona wydzielanie śluzu oskrzelowego. Wykazuje również działanie oczyszczające z toksyn i produktów przemiany materii zwiększając ich wydalanie z moczem. Zewnętrznie stosuje się napary do zachowania higieny osobistej, egzemach, zranieniach, łojotoku i zapaleniach skóry. Właściwości lecznicze stokrotki są, w większości przypadków, wykorzystywane w połączeniu z innymi ziołami, w leczniczych mieszankach ziołowych.
Arszenik - Tlenek arsenu(III), trójtlenek dwu arsenu, tritlenek diarsenu, As2O3, biały proszek o słodkawym zapachu, trudno rozpuszczalny w wodzie, o silnym działaniu trującym. Roztwarza się w kwasie solnym, dając AsCl3, i w roztworach alkaliów z utworzeniem jonów AsO3-. Podczas ogrzewania sublimuje. W przyrodzie występuje jako minerały: arsenolit i klaudetyt. Arszenik używany jest do otrzymywania arsenianów(III), leków, barwników, emalii, szkła, trucizn (np. do tępienia szczurów).
Bezoar - Kamień tworzący się w przewodzie pokarmowym kozła afgańskiego; zbite guzy uformowane w żołądku z zalegającego tam materiału: fitobezoar - z włókien i resztek roślinnych, trichobezoar - z połykanych włosów. Fitobezoary występują szczególnie w pewnych strefach geograficznych, gdzie obficie spożywa się daktyle, orzechy kokosowe, selery, dynię, rodzynki, śliwki itp.
Ciemiernik Czarny (Helleborus niger) - Bardzo ciekawa i rzadka roślina z rodziny jaskrowatych Kwiat biały i na dodatek kwitnie na przełomie listopada i grudnia. Wywołuje podrażnienie błon śluzowych, zawroty głowy, duszności itd.
Czosnek (Allium) - Rodzaj z rodziny liliowatych, zaliczany niekiedy do amarylkowatych lub czosnkowatych (Alliaceae), obejmujący około 300 gatunków bylin cebulowych lub kłączowych, rosnących głównie w strefie umiarkowanej półkuli północnej, w tym wiele ważnych roślin uprawnych i ozdobnych. Liście obłe, rynienkowate lub płaskie i wąskie. Kwiaty drobne, najczęściej białe, różowe lub purpurowe, zebrane w baldachy.
Czosnek pospolity (Allium sativum) - Pochodzący z Azji Środkowej, jest często uprawiany jako przyprawa oraz roślina lecznicza. Składnik czosnku alliina, przekształcająca się w allicynę o silnym działaniu bakteriobójczym. Zawiera ona ponadto witaminę C oraz ma właściwości moczopędne, przeciw miażdżycowe i hipotoniczne (obniżające ciśnienie krwi).
Dziurawiec zwyczajny (Hypericum) - Rodzaj z rodziny dziurawcowatych obejmujący ok. 350 gatunków roślin zielnych lub drzewiastych rosnących głównie w obszarach o klimacie subtropikalnym, rzadziej w strefach Umiarkowanych. Rośnie na suchych łąkach, ugorach, skrajach lasów. Jest to bylina o łodygach do jednego metra wysokości, dołem zdrewniałych. Niewielkie wydłużone, osadzone naprzeciwlegle liście posiadają przeświecające punkty, które są zbiorniczkami olejków eterycznych. Od czerwca do sierpnia, na szczytach pędów tworzą się gęste kwiatostany z licznymi żółtymi, pięciopłatkowymi kwiatami. Roślina posiada korzenny zapach i cierpki smak. Ziele ścina się na początku kwitnienia odrzucając części zdrewniałe. O leczniczych właściwościach dziurawca decydują zawarte w nim substancje - hiperycyna (czerwony barwnik), flawonoidy, działający moczopędnie hiperozyt oraz rutyna i kwercetyna, uszczelniające naczynia włosowate, działające przeciwbiegunkowo i bakteriostatycznie garbniki. Ziele dziurawca zawiera również, olejki eteryczne, żywice, kwasy organiczne, pektyny, cholinę, sole mineralne, cukry, witaminy A i C. Nasiona zawierają hyperforynę posiadającą antybiotyczne właściwości. Dziurawiec znany był już w starożytności a w średniowieczu przypisywano mu lecznicze właściwości magiczne. Do dzisiaj w lecznictwie ludowym uważany jest za lek uniwersalny. Współczesne ziołolecznictwo potwierdziło wielostronne działanie dziurawca używanego w postaci naparów, wyciągów, mieszanek i preparatów ziołowych. Stosowany wewnętrznie rozszerza naczynia krwionośne narządów wewnętrznych, działa żółciopędnie, moczopędnie, uspokajająco, przeciwbakteryjnie i tonizującą przy ogólnych osłabieniach. Zewnętrznie stosowany jest przy odmrożeniach, oparzeniach, leczeniu trudno gojących się ran i chorób skórnych. Dziurawiec powinien być stosowany rozważnie i z umiarem gdyż wywołuje zwiększenie wrażliwości skóry na promienie słoneczne.
Dżdżownice - Rodzina pierścienic należących do gromady skąposzczetów. Posiadają wyraźną segmentację ciała. Ubarwienie zmienne, od żółtawego poprzez czerwone po niemal czarne. Długość ciała do 30 cm.
Jednorożec - Symbol czystości i niewinności. Krew jednorożca jak i jego sproszkowany róg mają właściwości magiczne. Jednorożec jest wcielonym pięknem. Krew jednorożca i za uniwersalne remedium na absolutnie wszystkie dolegliwości - od Czarnej śmierci po chandrę.
Kamień księżycowy - Lśniący minerał, perłowy, występujący w barwach: srebrnej, mlecznej, żółtawo-pomarańczowej, bladoniebieskiej, bezbarwny. Kamień ten jest bardzo skuteczny w leczeniu chorób kobiecych; Łagodzi ból w przypadku bólów miesiączkowych, może pomóc w trudnościach z zajściem w ciążę, szczególnie, gdy wynikają one z blokad psychicznych. Dobrze jest go nosić blisko ciała w przypadku zaburzeń hormonalnych i chwiejności emocjonalnej.
Kamień Saago (ArRe) - Bezwonny, szary, idealnie kulisty kamień, wielkości 1 do 50 cali. Kamień dzięki któremu z kropli płynu można otrzymać kociołek z esencją o magicznej mocy, przydatny do tworzenia prawie każdego eliksiru aby dodac mu większej mocy. Kamień odkryty przez Profesora Revenkors'a. Prawo Saargora: Substancji będzie 2 razy więcej niż wynosi średnica kamienia i 3 razy więcej niż dodawanej substancji w litrach.
Kły węża - Właściwości trujące, używany do najsilniejszych trucizn.
Krew nietoperza - Używa jej się do eliksirów służących widzeniu w ciemności .Dodawana do eliksirów miłosnych, ma właściwości wiązania ukochanej osoby.
Krew Trolla - Używana w eliksirach regenerujących siły życiowe i zdrowie.
Kręgosłup Skorpeny - Skorpenowate (Scorpaenidae), ryby z rodziny zaliczanej do podrzędu skorpenowców, rzędu okoniokształtnych, zamieszkujące morza strefy umiarkowanej i ciepłej. Skorpenowate mają rozmaite kształty ciała, dużą głowę, płetwę grzbietową uzbrojoną w kolce utworzone z cierniowatych promieni. W płetwie brzusznej znajduje się jeden kolec, w płetwie odbytowej 2 lub 3 kolce, u większości gatunków połączone z gruczołami jadowymi. Zawierają w sobie bardzo silną truciznę.
Kolce jeżowca - Kolce mają różną budowę, mogą być gładkie, ząbkowane, żeberkowane lub szorstkie. Pomiędzy kolcami znajdują się tzw. pedicelaria, służące do oczyszczania powierzchni ciała i do obrony. Często zawierają gruczoły jadowe zawierające jad o dużej nieraz sile działania.
Kolce jeżozwierza - Czarne, długie i ostre, wykorzystywane w wielu eliksirach, szczególnie w leczących.
Kora Drzewa Wiggen - Jego kora ma właściwości regenerujące, dlatego jest częstym składnikiem eliksirów regenerujących i leczniczych.
Korzonki Stokrotek (Bellis perennis) - Bylina z rodziny złożonych. Występuje w ogrodach, na pastwiskach, łąkach i przydrożach. Jest niską byliną posiadającą zebrane w różyczki łopatkowate liście, brzegiem ząbkowane. Na bezlistnej łodydze, do 20 centymetrów wysokiej, znajdują się koszyczki kwiatowe złożone z żółtych, wewnętrznych, rurkowatych kwiatów i zewnętrznych, języczkowatych, białych, często od spodu różowoczerwonych. Kwitnie od marca do zimy. Surowcem zielarskim są suszone koszyczki kwiatowe. Zawierają one garbniki, flawonoidy, śluzy, saponiny, kwasy organiczne, żywice i sole mineralne. Napary z kwiatu stokrotki używa się do leczenia gorączki, krwawień z płuc i układu moczowego. Stosuje się ją również przy stanach zapalnych dróg oddechowych, gdyż pobudza ona wydzielanie śluzu oskrzelowego. Wykazuje również działanie oczyszczające z toksyn i produktów przemiany materii zwiększając ich wydalanie z moczem. Zewnętrznie stosuje się napary do zachowania higieny osobistej, egzemach, zranieniach, łojotoku i zapaleniach skóry. Właściwości lecznicze stokrotki są, w większości przypadków, wykorzystywane w połączeniu z innymi ziołami, w leczniczych mieszankach ziołowych.
niedziela, 26 sierpnia 2012
Najwięksi Alchemicy.
NICOLAS FLAMEL
- Urodził si.e w 1330 roku pod Paryżem. Nawiedzony we śnie przez Anioła
zobaczył księgę, którą zakupił na drugi dzień za marne pieniądze a
która okazała się podręcznikiem do Transmutacji. 17 Stycznia 1383 roku
Nicoals Flamel odkrywa Kamień Filozoficzny jak wspomina w swoim
pamiętniku pierwsza próba stworzenia złota z dodatkiem rtęci
spowodowała, że postało czyste srebro, kolejne próby przyniosły
zamierzony efekt. Silny zapach, o jakim sugerował Flamel w swoim
pamiętniku mógłby wskazywać na Siarkę. Według Historyków Flamel zmarł w
1410 roku. Przeżył 80 lat i co w tamtych czasach to również było
fenomenem.
PARACELSUS - tak naprawdę nazywał się Philippus Aureolus Theophrasus Bombastus von Hohenhaim i żył w latach 1493 - 1541. Uważa się go za ojca medycyny naturalnej. Namawiał chorych, żeby wykorzystywali swoje własne naturalne siły uzdrawiające. Teraz pewnie nazwalibyśmy tę metodę autosugestią. Naraził się takimi sposobami leczenia wielu medykom, którzy utrzymywali się ze sprzedaży różnych mikstur. Należy dodać, że sam Paracelsus cuchnął, był grubiański i pyszałkowaty.
HERMES TRISMEGISTOS - legenda głosi, że ten egipski król panujący przez 3226 lat był największym alchemikiem wszech czasów. Podobno, gdy Aleksander Wielki wtargnął do Egiptu, znalazł Szmaragdowe Tablice trzymane przez mumię Hermesa spoczywającego w Wielkiej Piramidzie w Gizie. Tablice zawierały magiczne sekrety i wielu alchemików wieszało ich kopie na ścianach.
MICHAŁ SĘDZIWÓJ - to najsłynniejszy polski alchemik żyjący w latach 1566-1636. Legenda mówi, że Sędziwój otrzymał od swojego mistrza Setona, w zamian za wyratowanie z rąk elektora saskiego, niewielki flakonik ze złotą wodą. Specyfik ten miał mu pomóc w odkryciu zagadki kamienia filozoficznego. Alchemik pracował z zapałem i wkrótce rezultaty swoich poszukiwań zademonstrował na dworze Zygmunta III. Udało mu się w obecności króla przeobrazić trzy srebrne monety w złote. Niestety, jak sam przyznał, nie zgłębił tajemnicy przemiany metali w złoto w większych ilościach. Od tego pokazu alchemia stała się najmodniejszym zajęciem magnatów, profesorów Akademii, a nawet krakowskich dam dworu.
PARACELSUS - tak naprawdę nazywał się Philippus Aureolus Theophrasus Bombastus von Hohenhaim i żył w latach 1493 - 1541. Uważa się go za ojca medycyny naturalnej. Namawiał chorych, żeby wykorzystywali swoje własne naturalne siły uzdrawiające. Teraz pewnie nazwalibyśmy tę metodę autosugestią. Naraził się takimi sposobami leczenia wielu medykom, którzy utrzymywali się ze sprzedaży różnych mikstur. Należy dodać, że sam Paracelsus cuchnął, był grubiański i pyszałkowaty.
HERMES TRISMEGISTOS - legenda głosi, że ten egipski król panujący przez 3226 lat był największym alchemikiem wszech czasów. Podobno, gdy Aleksander Wielki wtargnął do Egiptu, znalazł Szmaragdowe Tablice trzymane przez mumię Hermesa spoczywającego w Wielkiej Piramidzie w Gizie. Tablice zawierały magiczne sekrety i wielu alchemików wieszało ich kopie na ścianach.
MICHAŁ SĘDZIWÓJ - to najsłynniejszy polski alchemik żyjący w latach 1566-1636. Legenda mówi, że Sędziwój otrzymał od swojego mistrza Setona, w zamian za wyratowanie z rąk elektora saskiego, niewielki flakonik ze złotą wodą. Specyfik ten miał mu pomóc w odkryciu zagadki kamienia filozoficznego. Alchemik pracował z zapałem i wkrótce rezultaty swoich poszukiwań zademonstrował na dworze Zygmunta III. Udało mu się w obecności króla przeobrazić trzy srebrne monety w złote. Niestety, jak sam przyznał, nie zgłębił tajemnicy przemiany metali w złoto w większych ilościach. Od tego pokazu alchemia stała się najmodniejszym zajęciem magnatów, profesorów Akademii, a nawet krakowskich dam dworu.
Podstawowe zasady.
Temat: Kociołki. Podstawowe zasady przyrządzania eliksirów.
Jak ustawić kociołek
Aby uwarzyć eliksir należy dobrze ustawić kociołek. Zadanie to w ogóle nie jest trudne, ale jednak niektórym sprawia trochę problemu, wiec dla nich opisujemy prawidłowe ułożenie kociołka. Pod kociołkiem należy rozpalić ogień, a następnie zawiesić nad nim kociołek, starając się by wisiał jak najprościej. Nic więcej nie trzeba robić, oczywiście prócz warzenie w nim eliksiru. Niektóre eliksiry są bardzo pożyteczne, niektóre bardzo ócz niebezpieczne, ale bez względu na to, jaki eliksir warzycie grozi Wam niebezpieczeństwo. Można poparzyć się o kociołek, albo oblać się wrzącym eliksirem, co może spowodować poparzenie skóry, powstawanie bąbli i wielu jeszcze innych niemiłych niespodzianek. Wiec wszystkie eliksiry musicie warzyć pod czujnym okiem nauczyciela.
1. Znajomość
Pierwsza podstawowa zasada przyrządzania jakiegokolwiek wywaru jest znajomość pochodzenia jego składników. Dzięki temu możemy bez problemu robić eliksiry własnej roboty (ale ostrzegam, trzeba znać składniki!). Jeżeli już wiesz, czego potrzebujesz do zrobienia eliksiru i znasz pochodzenie składników możesz przystąpić do określania ich ilości (teraz może się przydać waga). Składniki Eliksirów dzielimy na pochodzenia Nieorganicznego i Organicznego. Składniki pochodzenia Organicznego można podzielić na składniki pochodzenia zwierzęcego oraz roślinnego.
2. Proporcje
To wcale nie jest trudne. Musimy tylko przyjąć, ze w eliksirze musi się znaleźć dwa razy więcej produktów pochodzenia zwierzęcego niż produktów pochodzenia roślinnego (trzeba pamiętać tez, ze w każdym eliksirze powinna znaleźć się jakakolwiek ciecz - nawet w małych ilościach. Pamiętaj o tej proporcji, kiedy będziesz przyrządzać eliksir własnej roboty; nie przestrzeganie tej zasady może skończyć się tragicznie!
3. Kolejność
Mogłoby wydawać się to dziwne, ale w przyrządzaniu eliksirów liczy się tez kolejność dodawania składników. Najpierw powinniśmy wlać ciecz do kociołka. Następnie wrzucić mniej ważny składnik zwierzęcy, a potem roślinny (zazwyczaj jest tylko jeden, ale jeżeli jest ich więcej wrzuć je wszystkie). Jeżeli są jeszcze jakieś mniej ważne produkty zwierzęce bądź składniki pochodzenia nieorganicznego należy je teraz dodać (nawet, jeśli byłoby ich sporo). Na samym końcu wrzucamy do naczynia najważniejszy składnik pochodzenia organicznego.
Sprzęt Alchemika
Temat: Sprzęt Alchemika
Kociołek jest rodzajem naczynia, w którym ważymy eliksiry i inne substancje. Jest najważniejszą częścią warsztatu Alchemika. Wynalazł go Filibeter Grux, który opracował jego kształt i nazwę. Wyróżniamy kociołki takie jak: cynowe, miedziane, złote oraz ze składanymi denkami. Wyróżnia się rozmiary kociołków od 1 do 3. Niektóre z nich spełniają swoje przeznaczenie zawsze, a niektóre można stosować do wybranych mikstur.
- Termometr służy do sprawdzania temperatury cieczy w kociołku
- Trójnóg służy podtrzymywania kociołka nad ogniem
- Strój ochronny służy do ochrony naszej osoby w trakcie ważenia eliksirów. Bardzo ważny element w warsztacie Alchemika. Chroni przed różnego rodzaju poparzeniami. W skład stroju ochronnego wchodzą rękawice ochronne (najpopularniejsze ze smoczej skóry) oraz fartuch ochronny.
Stanowisko pracy
- bezpieczne
Zaklęcia przydatne podczas warzenia eliksirów
Kociołek jest rodzajem naczynia, w którym ważymy eliksiry i inne substancje. Jest najważniejszą częścią warsztatu Alchemika. Wynalazł go Filibeter Grux, który opracował jego kształt i nazwę. Wyróżniamy kociołki takie jak: cynowe, miedziane, złote oraz ze składanymi denkami. Wyróżnia się rozmiary kociołków od 1 do 3. Niektóre z nich spełniają swoje przeznaczenie zawsze, a niektóre można stosować do wybranych mikstur.
- Termometr służy do sprawdzania temperatury cieczy w kociołku
- Trójnóg służy podtrzymywania kociołka nad ogniem
- Strój ochronny służy do ochrony naszej osoby w trakcie ważenia eliksirów. Bardzo ważny element w warsztacie Alchemika. Chroni przed różnego rodzaju poparzeniami. W skład stroju ochronnego wchodzą rękawice ochronne (najpopularniejsze ze smoczej skóry) oraz fartuch ochronny.
Stanowisko pracy
- bezpieczne
- posprzątane
- bezpieczeństwo - zakładając fartuch i rękawice
Zaklęcia przydatne podczas warzenia eliksirów
- Accio - przyciąganie przedmiotów
- Evanesco - służy do opróżniania kociołka lub sprzątanie niepotrzebnych składników
- Aquamenti - pojawienie się wody
- Incendio - rozpala ogień pod kociołkiem ,
- Aqum Ivanesco - usuwa nadmiar wody,
- Sad infer - Zmniejsza płomień pod kociołkiem,
- Vad Infer - Zwiększa płomień pod kociołkiem,
- Tergeo - Czyści kociołek
Alchemia
Temat: Alchemia.
Alchemia - dziedzina magii zajmująca się odkrywaniem Kamienia Filozoficznego lub Panaceum.
Panaceum -środek leczący wszystkie choroby.
Kamień filozoficzny - magiczny czynnik, który zamienia metale nie szlachetne w złoto, i wykorzystywany do produkowania eliksiry życia.
Powstanie Alchemii.
Alchemia powstała tak jak większość rodzajów magii w Starożytnym Egipcie, jednak nie była tam powszechnie uprawiana, dlatego też przeniosła się na kontynent europejski do Rzymu i Grecji gdzie była uprawiana. Słowo Alchemia wzięło się od Arabskiego słowa Al-kim i Ja później używano tego słowa do nazywania słowa Chemia. W Egipcie była nazywana Kami -, a w Rzymie i Grecji - Chmela, co później zostało zmienione na Chemia. Alchemia wykorzystuje również filozofie starożytna, dzięki czemu alchemicy są bardzo wykształconymi czarodziejami
Siedziby Alchemii.
Główną siedzibą Starożytnej alchemii była Grecja i Rzym jednak chęć pozyskania Eliksiru życia byłą tak wielka, że Alchemia zaczęła przemieszczać się do Francji, Niemiec, Austrii Aż wreszcie dotarła do Czech i Polski. W końcu XVI wieku stolicą Alchemii była nazywana Czeska stolica Praga, gdzie zjeżdżali się najbardziej dostojni Alchemicy już w tedy znani Chemicy, którzy odkryli wiele pierwiastków miedzy innymi: Fosfor, Arsen, odkryli kwasy mineralne, amoniakowe, Stwarzali aparatury laboratoryjne opracowywali metody udziału substancji chemicznych, oraz wymyślaniu mikstur działających na niektóre choroby. Jak widać Alchemia skupiała w sobie wiele dziedzin współczesna chemie, biologie, matematykę, medycynę czasem astrologie.
Alchemicy.
Najbardziej znanymi alchemikami byli: Paracelsus, Pliniusz Starszy, Wincenty z Beaurais, Albert Wielki, Roger Bacon, Michał Sędziowój, Nicolas Flamel.
Kolejność dodawania Składników
Temat : Kolejność dodawania składników
Kolejność dodawania składników do eliksiru nie jest przypadkowa. Każdy przepis trzyma się pewnej zasady, a raczej schematu. Najpierw dodajemy ciecz do kociołka [zgodnie z Drugim Prawem Golpalott], następnie dorzucamy najsłabszy składnik pochodzenia zwierzęcego, składniki roślinne w kolejności od najsłabszego do najsilniejszego. Następnie zwierzęcego w kolejnoœci jak roślinne. Ostatecznie dodajemy składniki nieorganiczne, które rzadko stosujemy, na koniec dodajemy składnik główny, czyli taki, który najmocniej wpływa na eliksir(posiada najmocniejsze właściwości magiczne). Ten cały proces możemy zapisać w postaci planu.
1. Ciecz
2. Najsłabszy Składnik Pochodzenia Zwierzęcego
3. Składniki Roślinne (od najsłabszego do do najsilniejszego)
4. Składniki Zwierzęce (od najsłabszego do najsilniejszego)
5. Składniki Nieorganiczne
6. Składnik Główny
Spełnienie tego planu warunkuje nam dobrze sporządzonego eliksiru. Warto pamiętać, że nie ma składnika mniej czy bardziej ważnego. Wszystkie są tak samo ważne, gdy zabraknie jakiegoœ to eliksir nie powstanie - otrzymamy eliksor. Lepiej powiedzieć "składnik o mniejszych właściwościach magicznych". Można przewidywać także przeznaczenie eliksiru znając składnik główny. Ma on główny wpływ na eliksir.
Składnikiem głównym zawsze jest najsilniejszy składnik pochodzenia zwierzęcego, nie może on mieć właściwości wspomagających.
Wzory magiczne.
Temat :TV i wzory magiczne
Wzory
magiczne polegają na zapisaniu równania eliksiru za pomoca symboli
składników zawartych w Tablicy ViruSojeva (w skrócie TV). Jeśli któryś ze składników niema swojego symbolu zapisujemy jego całą nazwę we
wzorze. Jeżeli mamy np. mózg żaby to zapisujemy w formie "Mózg Ż", czyli
część nie znajdująca się w TV. Ważne żeby wszystko pisać z
uwzględnieniem polskich znaków. Wyróżniamy zapis teoretyczny i
praktyczny: teoretyczny to zapis bez uwzględnienia ilosci dodawanych
składników, natomiast praktyczny z uwzględnieniem. Stosujemy tylko zapis
teoretyczny, gdyż praktyczny znajdujemy w przepisie.
Przykład 1. (każdy składnik ma symbol)
Eliksir Zapomnienia
Składniki: nalewka z piołunu, pajak, żabi mózg, bezoar, suszony kwiat dyptamu.
Pio P Ż B Dy - symbole składników
Wzór magiczny:Pio + P + Ż + Be + Dy --> Eliksir Zapomnienia
Przykład 2. (nie każdy składnik ma symbol)
Eliksir Pieprzowy
Składniki:
20 ml Krwi nietoperza, 40 ziarenek pieprzu, 2 korzonki stokrotek, 1 Kieł węża, 1 Mucha siatkoskrzydła
Kn brak Kst K Ms <-- symbole składników
Wzór magiczny
Kn + ziarenka pieprzu + Kst + Kw + Ms --> Eliksir Pieprzowy
Składniki Eliksirów - podział
Temat : Podział Składników.
Składniki eliksirów możemy podzielić na składniki pochodzenia:
1. Nieorganicznego
2. Organicznego
a. Roślinnego
b. Zwierzęcego
Każdy składnik posiada właściwości:
1. Ilościowe - czyli Silne, Średnio Silne, Średnie, Słabe [w jakim stopniu wpływa na eliksir]
2. Jakosciowe - Lecznicze, Trujace, Zageszczajace, Wspomagajace [z jaka własciowoscia wpływa na eliksir]
Oczywiście każdy składnik ma kolor
życia, który pomaga w okresleniu barw. Absurdem jest czytanie i
analizowanie budowy składników - tym zajmuje się OnMS i Zielarstwo. W
eliksirach interesujemy się tylko właściwościami takowych.
Eliksiry -Podział
Lekcja III
Temat : Podział Eliksirów
Eliksiry możemy podzielić na kilka sposobów. Jednak najważniejszym i stosowanym aktualnie jest podział na
PRADAWNE I WSPÓŁCZESNE
Pradawne to eliksiry spisane przez Ilyasa Dawida Mahometa Al. Arbeita w roku 395 n.e. Wszystkie pozostałe to eliksiry współczesne, czyli następne po tej dacie.
Eliksiry te dzielą się następująco:
1. Pradawne [eliksiry powstałe przed 395r. n.e.]
a. Amerykańskie
b. Islandzkie
c.Europejskie
d. Zachodnio - azjatyckie
e. Wschodnio - azjatyckie
f. Afrykańskie
g. Australijsko - oceaniczne
2. Współczesne [eliksiry powstałe po 395r. n.e.]
a. Metamorfoiczne - [eliksiry zwane też eliksirami przemiany - zmieniają człowieka wg kryteriów. DZIAŁAJĄ TYLKO NA CZŁOWIEKA!]
I Minimalizujące - pomniejszają człowieka
II Maksymalizujące - powiększają człowieka
III Animizacyjne - zmieniają człowieka w zwierze
IV Floryzujące - zmieniają w rośliny
V Saxumskie - zmieniają w skałę
VI Corsuskuralne - zmieniają wygląd zewnętrzny lub jakaś funkcję ciała.
b. Mentalne [oddziałują na umysł osoby, eliksiry wpływające na umysł człowieka]
I Memoretyczne - zmieniają pamięć osoby
II Nasenne - usypiają
III Blesusarne - zwiększają pewność siebie
c. Zdrowotne [działają pozytywnie na zdrowie człowieka, lecząc go lub przywracając mu kondycję]
I Granusy - lecza oraz poprawiają kondycję
II Antidota - neutralizują działanie trucizn
III Ossyczne - naprawiają kościec
d. Czarnomagiczne [działają szkodliwe na zdrowie człowieka prowadząc do chorób lub śmierci]
I Trucizny - powodują stany chorobowe, czasem śmierć
II Cruciatyczne - powodują głównie ból
e. Ochronne [zapobiegają działaniom eliksirów szkodliwych]
f. Inkantacyjne [eliksiry zawierające cechy wielu grup]
PROSTE I ZŁOŻONE
To popularny podział. Eliksiry dzielimy tutaj ze względu na skład, ilość potrzebnej pracy w niej włożona czy ilość czasu potrzebna do wykonania.
1. Proste - do uwarzenia takiego eliksiru wystarczy zaledwie kilka dni, a co za tym idzie waży się go krótko. Uwarzenie go jest nieskomplikowane, szybkie i czasem przyjemne. Składniki można dostać w niemal każdym odpowiednim sklepie. są bezpieczne i łatwe w użyciu.
2. Złożone - te eliksiry waży się bardzo długo, jego stworzenie jest bardzo pracochłonne i skomplikowane. Składniki są tajemnicze, bardzo trudno dostępne, a czasem bardzo drogie jeśli ma się je zamiar kupić. Złożone posiadają jeszcze podkategorię:
a. Eliksiry Białomagiczne - są to eliksiry które nam nie szkodzą-pomagają nam.
b. Eliksiry Czarnomagiczne - eliksiry szkodzące.
Znane również jako bezpieczne i niebezpieczne.
Często nazywamy ten podział potocznym, gdyż ten podział nie jest zatwierdzony przez MM, jednak stosuja go nasi dziadkowie itp. Jest o tyle ciekawy, ponieważ jest najczęściej stosowanym podziałem w SM. Kryterium tu postawione jest przy oddziaływaniu na ludzi. Dzielimy następująco:
1. Pożyteczne [bezpieczne] - to takie, które nie wyrządzają ludziom krzywdy, szkody. Często pomagają im, leczą ich.
2. Niepożyteczne [niebezpieczne] - to takie, które szkodzą w jakimś stopniu ludziom, wyrządzając szkody na umyśle, ciele, często z efektem uśmiercającym.
Jest to grupa najczęściej używana po podziale Arbeita. Ukazuje ona cztery rodzaje eliksirów w bardzo prosty sposób.
1. Miłosne (ME) - Eliksiry miłosne, znane także jako napoje miłosne (zakazane w Hogwarcie) sporządzano już w starożytności. Były dość popularne do czasu powstania zaklęć "zakochujących". Warto wiedzieć, że takowe są dość łatwe w przyrządzeniu, lecz tak naprawdę nie wzbudzają prawdziwej miłości, a jedynie wywołują jej iluzję.
Co ciekawsze sam Voldemort został poczęty pod wpływem eliksiru miłosnego,przez co nie był zdolny do kochania.
2. Czarnomagiczne (CM) - inaczej trucizny. Najczęściej kolor takiej substancji jest przezroczysty jak woda, bezbarwny i bez zapachowy aby jak najlepiej połśczyć go z innymi substancjami. Stosowane najczęsciej przez czarnoksiężników. Waży się je bardzo długo i bardzo trudno zdobyć do nich składniki.
3. Pradawne (PR) - ich receptury i skutki nie są do końca znane. Stosowane były w medycynie ludowej i przez znachorów, po pewnym czasie ich przepisy i właściwości zaginęły i alchemicy, próbowali znów odnaleźć ich zastosowanie. Te eliksiry najczęściej były sporządzane z ziół i trudnych do zdobycia składników. Zachowało się jednak kilka przepisów.
4. Klasyczne (KL) - nazywamy je tak, ponieważ od wieków je używamy. Zawsze towarzyszyły naszemu społeczeństwu, od wieków były stosowane. Pierwsze zapiski o eliksirach klasycznych odnajdujemy w księdze jednego z historyków egipskich - Dżedkare Szema. Opisuje on o działaniu eliksiru słodkiego snu, jego składzie i sposobie przyrządzenia. Więc łatwo można podsumować, że to eliksiry, które zostały wynalezione już dawno temu i są stosowane do dziś.
Temat : Podział Eliksirów
Eliksiry możemy podzielić na kilka sposobów. Jednak najważniejszym i stosowanym aktualnie jest podział na
PRADAWNE I WSPÓŁCZESNE
Pradawne to eliksiry spisane przez Ilyasa Dawida Mahometa Al. Arbeita w roku 395 n.e. Wszystkie pozostałe to eliksiry współczesne, czyli następne po tej dacie.
Eliksiry te dzielą się następująco:
1. Pradawne [eliksiry powstałe przed 395r. n.e.]
a. Amerykańskie
b. Islandzkie
c.Europejskie
d. Zachodnio - azjatyckie
e. Wschodnio - azjatyckie
f. Afrykańskie
g. Australijsko - oceaniczne
2. Współczesne [eliksiry powstałe po 395r. n.e.]
a. Metamorfoiczne - [eliksiry zwane też eliksirami przemiany - zmieniają człowieka wg kryteriów. DZIAŁAJĄ TYLKO NA CZŁOWIEKA!]
I Minimalizujące - pomniejszają człowieka
II Maksymalizujące - powiększają człowieka
III Animizacyjne - zmieniają człowieka w zwierze
IV Floryzujące - zmieniają w rośliny
V Saxumskie - zmieniają w skałę
VI Corsuskuralne - zmieniają wygląd zewnętrzny lub jakaś funkcję ciała.
b. Mentalne [oddziałują na umysł osoby, eliksiry wpływające na umysł człowieka]
I Memoretyczne - zmieniają pamięć osoby
II Nasenne - usypiają
III Blesusarne - zwiększają pewność siebie
c. Zdrowotne [działają pozytywnie na zdrowie człowieka, lecząc go lub przywracając mu kondycję]
I Granusy - lecza oraz poprawiają kondycję
II Antidota - neutralizują działanie trucizn
III Ossyczne - naprawiają kościec
d. Czarnomagiczne [działają szkodliwe na zdrowie człowieka prowadząc do chorób lub śmierci]
I Trucizny - powodują stany chorobowe, czasem śmierć
II Cruciatyczne - powodują głównie ból
e. Ochronne [zapobiegają działaniom eliksirów szkodliwych]
f. Inkantacyjne [eliksiry zawierające cechy wielu grup]
PROSTE I ZŁOŻONE
To popularny podział. Eliksiry dzielimy tutaj ze względu na skład, ilość potrzebnej pracy w niej włożona czy ilość czasu potrzebna do wykonania.
1. Proste - do uwarzenia takiego eliksiru wystarczy zaledwie kilka dni, a co za tym idzie waży się go krótko. Uwarzenie go jest nieskomplikowane, szybkie i czasem przyjemne. Składniki można dostać w niemal każdym odpowiednim sklepie. są bezpieczne i łatwe w użyciu.
2. Złożone - te eliksiry waży się bardzo długo, jego stworzenie jest bardzo pracochłonne i skomplikowane. Składniki są tajemnicze, bardzo trudno dostępne, a czasem bardzo drogie jeśli ma się je zamiar kupić. Złożone posiadają jeszcze podkategorię:
a. Eliksiry Białomagiczne - są to eliksiry które nam nie szkodzą-pomagają nam.
b. Eliksiry Czarnomagiczne - eliksiry szkodzące.
POŻYTECZNE I NIEPOŻYTECZNE
Znane również jako bezpieczne i niebezpieczne.
Często nazywamy ten podział potocznym, gdyż ten podział nie jest zatwierdzony przez MM, jednak stosuja go nasi dziadkowie itp. Jest o tyle ciekawy, ponieważ jest najczęściej stosowanym podziałem w SM. Kryterium tu postawione jest przy oddziaływaniu na ludzi. Dzielimy następująco:
1. Pożyteczne [bezpieczne] - to takie, które nie wyrządzają ludziom krzywdy, szkody. Często pomagają im, leczą ich.
2. Niepożyteczne [niebezpieczne] - to takie, które szkodzą w jakimś stopniu ludziom, wyrządzając szkody na umyśle, ciele, często z efektem uśmiercającym.
MIŁOSNE, CZARNOMAGICZNE, PRADAWNE ORAZ KLASYCZNE.
Jest to grupa najczęściej używana po podziale Arbeita. Ukazuje ona cztery rodzaje eliksirów w bardzo prosty sposób.
1. Miłosne (ME) - Eliksiry miłosne, znane także jako napoje miłosne (zakazane w Hogwarcie) sporządzano już w starożytności. Były dość popularne do czasu powstania zaklęć "zakochujących". Warto wiedzieć, że takowe są dość łatwe w przyrządzeniu, lecz tak naprawdę nie wzbudzają prawdziwej miłości, a jedynie wywołują jej iluzję.
Co ciekawsze sam Voldemort został poczęty pod wpływem eliksiru miłosnego,przez co nie był zdolny do kochania.
2. Czarnomagiczne (CM) - inaczej trucizny. Najczęściej kolor takiej substancji jest przezroczysty jak woda, bezbarwny i bez zapachowy aby jak najlepiej połśczyć go z innymi substancjami. Stosowane najczęsciej przez czarnoksiężników. Waży się je bardzo długo i bardzo trudno zdobyć do nich składniki.
3. Pradawne (PR) - ich receptury i skutki nie są do końca znane. Stosowane były w medycynie ludowej i przez znachorów, po pewnym czasie ich przepisy i właściwości zaginęły i alchemicy, próbowali znów odnaleźć ich zastosowanie. Te eliksiry najczęściej były sporządzane z ziół i trudnych do zdobycia składników. Zachowało się jednak kilka przepisów.
4. Klasyczne (KL) - nazywamy je tak, ponieważ od wieków je używamy. Zawsze towarzyszyły naszemu społeczeństwu, od wieków były stosowane. Pierwsze zapiski o eliksirach klasycznych odnajdujemy w księdze jednego z historyków egipskich - Dżedkare Szema. Opisuje on o działaniu eliksiru słodkiego snu, jego składzie i sposobie przyrządzenia. Więc łatwo można podsumować, że to eliksiry, które zostały wynalezione już dawno temu i są stosowane do dziś.
Eliksiry - Historia.
Temat : Historia Eliksirów.
Już pierwotne ludy metodą prób i
błędów uczyły się właściwości roślin i magicznych zwierząt. Wielu
zginęło z powodu zjedzenia trujących substancji, ale to przyczyniło się
do odkrycia właściwości leczniczych. Informacje na temat tych mieszanin
odnajdujemy w Egipcie. Tam jeden z faraonów - Dżedkare Szema, zaczął
notować wiadomości na temat poznanych przez niego roślin. To on jako
pierwszy opisał korę drzewa Wiggen jako substancję leczniczą. W Egipcie
widać bardzo szybki rozwój wiedzy magicznej na temat eliksirów.
Kolejnym etapem budowania wiedzy na
temat eliksirów była praca greckiego czarodzieja Filibetera Grux'a. On
jako pierwszy opatentował kształt kociołka w 100 r n.e. i nadał mu taką
nazwę. W swoich prywatnych zapiskach używał już terminu: "eliksir".
W roku 395 n.e. Ilyas Dawid Mahomet
Al. Arbeit - arabski podróżnik - spisał wszystkie poznane eliksiry
podczas swoich wypraw po świecie. Dzięki niemu także dzielimy eliksiry
na współczesne oraz pradawne.
Następnie przez średniowiecze i
kolejne epoki rozwój tej subtelnej nauki przyjął bardzo szybkie tempo.
Odkrycie Ameryki przez Kolumba (co za tym idzie, poznanie nowych
składników), czcionka Gutenberga, czyli upowszechnienie informacji na
temat eliksirów, rozwój tej nauki.
Dzięki pracy Golpalotta oraz Coltona
poznajemy wiele zasad, reguł i definicji zwiazanych z przyrządzaniem
eliksirów. To oni opracowali "Mały słownik pojęć eliksiro-alchemicznych"
(wszystkie orginalne egzemplarze zostały zniszczone przez inkwizycję -
do naszych czasów przetrwały tylko zapiski i przekazy ustne). Nakreślili
oni pierwsze dość proste definicje dziś stosowanych pojęć. Golpalott
rozwinął się w dziedzinie przyrządzania eliksirów - pierwsze dwa jego
prawa odnosza się do takowego działu, natomiast trzecie jest
podsumowaniem całożyciowej pracy. Colton poszedł inną ścieżką. Zawsze
kochał analizować skład i budowę eliksiru, dlatego on też dał poczatek
inokreacji oraz określaniu barw eliksirów. Wraz z Golpalottem określił
kolory życia oraz odkryli zaklęcie Creatho. Opisał też 19 wyjątków
dotyczących określania barw. Zajęło mu to aż 30 lat! Golpalott wraz z
Coltonem umarli w wieku 73 lat po nieudanej próbie przyrządzenia
eliksiru pocieszenia.
Ciężko nie wspomnieć o Frodo
Eternicie, który to zasłużył się w dziedzinie eliksirów
czarnomagicznych. Stworzył eliksir odpadania kończyn oraz opracował do
niego antidotum. Otrzymał za to też w 1924r. Nagrodę Skobla.
Jak widać historia eliksirów jest
długa i bardzo ciekawa. Dowiadujemy się o niej z literatury np. ("Dzieje
Tristiana i Izoldy"- eliksir miłosny, czy z "Romeo i Juli"- eliksir
słodkiego snu), zapisków uczonych czy przekazów przodków.
Wprowadzenie.Podstawowe Pojęcia
Lekcja I
Temat : Definicja oraz Podstawowe Pojęcia.
Eliksiry- to substancje, składające się z ingrediencji o magicznych właściwościach. Same również mają magiczne właściwości np. przywracanie kości (Szkiele-Wzro) Pojęcie to odnajdujemy w pierwotnych mitach i legendach. Nazwa ta pochodzi z łaciny („elixir” - płyn zapewniajacy młodoœć i długie życie”) lub z języka arabskiego („al-ixir” - znaczenie to samo co w łacinie).
Każdy młody czarodziej powinien zapoznać się z pojęciami, które opracowali Golpalott oraz Colton (pojęcia zaczerpnięte z „Małego słownika pojęć eliksiro-alchemicznych”):
"Eliksory- błędnie wykonane eliksiry. Podział eliksorów jest taki sam jak podział eliksirów. Każdy eliksir ma swój odpowiednik w eliksorze. Przeważnie eliksory wybuchaja. Dlatego korzystamy z oznaczenia „X”. Jeśli eliksir jest źle wykonany, wtedy zapisujemy go: np. Eliksor Słodkiego Snu X.
x - mało wybuchowy
xx - srednio wybuchowy
xxx - niebezpiecznie wybuchowy
Antidotum- eliksir mający na celu zneutralizowanie bądz zmniejszenie toksycznego działania trucizny, inaczej nazywane odtrutka.
Trucizna- to substancja, która w niewielkim nawet stopniu wywołuje objawy chorobowe, w ostateczności doprowadza do śmierci.
Ingrediencja- dowolna substancja: eliksir, wywar, nalewka, napar, esencja, ekstrakt, roślina bądź część pochodzenia zwierzęcego, która jest składnikiem eliksiru.
Wywar- substancja, powstała po przez gotowanie innej substancji pochodzenie zwierzęcego lub roślinnego, w celu otrzymania substancji w formie płynnej o właściwościach określonych dla szczególnych gatunków roślin lub zwierząt.
Napar- to substancja powstała w wyniku zalania suszonych lub swieżych ziół woda o temperaturze od 60 do 100 stopni Celsjusza. Każda herbata jest naparem.
Nalewka- napój o właściwościach leczniczych, powstały w wyniku rozpuszczenia substancji w alkoholu.
Esencja- to stężony roztwór lub mieszanina różnych substancji.
Ekstrakt- to substancja powstała w wyniku ekstrakcji, który polega na oddzieleniu z ciał stałych substancji, którą nazywamy ekstraktem.
Kolor życia- każdy przedmiot, roślina bądź zwierze magiczne, ma swój kolor życiowy, czyli wewnętrzny odblask ich magicznych zdolności. Kolor życia potrzebny jest głównie do określania barw eliksiru."
Temat : Definicja oraz Podstawowe Pojęcia.
Eliksiry- to substancje, składające się z ingrediencji o magicznych właściwościach. Same również mają magiczne właściwości np. przywracanie kości (Szkiele-Wzro) Pojęcie to odnajdujemy w pierwotnych mitach i legendach. Nazwa ta pochodzi z łaciny („elixir” - płyn zapewniajacy młodoœć i długie życie”) lub z języka arabskiego („al-ixir” - znaczenie to samo co w łacinie).
Każdy młody czarodziej powinien zapoznać się z pojęciami, które opracowali Golpalott oraz Colton (pojęcia zaczerpnięte z „Małego słownika pojęć eliksiro-alchemicznych”):
"Eliksory- błędnie wykonane eliksiry. Podział eliksorów jest taki sam jak podział eliksirów. Każdy eliksir ma swój odpowiednik w eliksorze. Przeważnie eliksory wybuchaja. Dlatego korzystamy z oznaczenia „X”. Jeśli eliksir jest źle wykonany, wtedy zapisujemy go: np. Eliksor Słodkiego Snu X.
x - mało wybuchowy
xx - srednio wybuchowy
xxx - niebezpiecznie wybuchowy
Antidotum- eliksir mający na celu zneutralizowanie bądz zmniejszenie toksycznego działania trucizny, inaczej nazywane odtrutka.
Trucizna- to substancja, która w niewielkim nawet stopniu wywołuje objawy chorobowe, w ostateczności doprowadza do śmierci.
Ingrediencja- dowolna substancja: eliksir, wywar, nalewka, napar, esencja, ekstrakt, roślina bądź część pochodzenia zwierzęcego, która jest składnikiem eliksiru.
Wywar- substancja, powstała po przez gotowanie innej substancji pochodzenie zwierzęcego lub roślinnego, w celu otrzymania substancji w formie płynnej o właściwościach określonych dla szczególnych gatunków roślin lub zwierząt.
Napar- to substancja powstała w wyniku zalania suszonych lub swieżych ziół woda o temperaturze od 60 do 100 stopni Celsjusza. Każda herbata jest naparem.
Nalewka- napój o właściwościach leczniczych, powstały w wyniku rozpuszczenia substancji w alkoholu.
Esencja- to stężony roztwór lub mieszanina różnych substancji.
Ekstrakt- to substancja powstała w wyniku ekstrakcji, który polega na oddzieleniu z ciał stałych substancji, którą nazywamy ekstraktem.
Kolor życia- każdy przedmiot, roślina bądź zwierze magiczne, ma swój kolor życiowy, czyli wewnętrzny odblask ich magicznych zdolności. Kolor życia potrzebny jest głównie do określania barw eliksiru."
Subskrybuj:
Posty (Atom)